Türkçede “sıvı içmeye yarayan kap, kâse, kadeh, çanak, fincan” gibi çeşitli anlamlarla karşımıza çıkan ayak, Türk kültüründe çok yaygın ve eski hatıraları olan bir kelimedir. Tarih boyunca Kore Yarımadası’ndan Macaristan ovalarına kadar yayılmış Türklerin dilinde ayak kelimesinin en eski kullanımına Tuna Bulgarlarının ve Uygurların dillerinde rastlanır. Kelimenin Türkçedeki eskiliği kadar Türk soylu toplulukların yayıldığı bütün Orta Asya ile Doğu Avrupa’nın her bölgesinde elinde kadeh tutan heykellere rastlamak da mümkündür. Bu çalışmada hem Türklerin kültür tarihleri hem de dilleri bakımından önem arz ettiğini düşündüğümüz ayak kelimesinin kökeni hakkında yeni görüşler ortaya konulmaya çalışılacaktır. Çalışmanın temelinde ayak kelimesinin kökeni hakkında bugüne kadar aydınlatıcı ve tatmin edici bir bilginin ortaya konulmamış olduğu yönündeki kanaat yatmaktadır.

Keywords
Ayak, kadeh, kâse, Eski Türkçe, etimoloji.